Hiçbir şey tekrar eskisi gibi olmayacak ve geleceğin bizim için neler hazırladığını hiç kimse tahmin edemez. Bununla birlikte iki şey çok açıktır. Birincisi, geçtiğimiz yıllarda hepimizi sürükleyen finansal spekülasyon dalgası şimdi aslında reel ekonomide yaratılan gerçek değeri yok ediyor. Tüketiciler, işletmeler ve hükümetler bütün bu finansal oyunların bedelini ödüyorlar – ve muhtemelen çekilecek daha fazla acı var. İngiltere’de biz şimdi Londra’nın iş ve bankacılık merkezine güvenimizi düzeltirken, benim önsezim şöyle; Avrupa’nın geri kalan kısmı, üretim ihracatındaki düşüş hız kazandıkça acıyı daha sonra hissedecek.

İkincisi, bütün müşterilerimizin tahmin edilebilir gelecekte harcamak için önemli ölçüde az paraya sahip olacakları oldukça açıktır. Çünkü daha sıkı kredi kullanılabilirliği, borç almak için gösterilebilen varlık fiyatlarındaki düşüş, çarpıcı biçimde düşen maaş gelirleri, kazançlarda daha yüksek vergiler ve yok olan gelirler, ki bunların hepsi hala çalışan tüketicileri harcama paternlerini önemli ölçüde aşağı doğru ayarlamaya zorluyor – belki de uzun bir süre %30’a varan oranlarda. Marketlerde daha ucuz ürünlere dramatik bir şekilde dönüş yapıldığını ve dayanıklı ürünlerin ve arabaların satınalımında – bunların yenilenmeleri bir süre ertelenebilir- ani düşüş olduğunu gördük.

Fakat harcamadaki bu azalmalar, kamu sektörünü de içerecek şekilde bütün ekonomi genelinde genişleyecektir; hükümetler vergileri artırma becerileri zayıf ekonomiler tarafından kısıtlandıkça kamu harcamalarını keserler. Bazı İngiliz hastaneleri bu seneki bütçelerinde çoktan büyük deliklerle karşılaştılar, çünkü Yerel Sağlık Sistemi müşterilerinin, onların halihazırda yapmış oldukları bütün işlerin parasını ödemeye güçleri yetmemektedir. Önümüzdeki birkaç sene daha iyi değil, daha da kötü olabilir.

Bu talepteki dramatik düşüşe doğal tepkiler arasında şunlar bulunmaktadır; saldırgan maliyet azaltma programları, fazla varlıkların acil satışı, ücretleri dondurma ve kısa süreli çalışma, daha ucuz ürünlere dönüş yapmak, ülke çapında depolarda ve havaalanlarında biriken fazla ürünlere çok büyük indirimler yapmak. Bununla birlikte, gerekli olduğu düşünülen bu faaliyetlerin, bu yeni ortamda hayatta kalmak ve gelişmek için yeterli olması mümkün değildir.

Tam şimdi çözülmesi gereken işle ilgili problem şudur; organizasyonunuz ürünlerinizi ve hizmetlerinizi ,örneğin %30, daha düşük fiyatlara satarken makul bir kar marjını hala yapabilmeyi ve kabaca benzer fonksiyonaliteyi müşterilere sunmayı nasıl öğrenebilecek. Ve bu düzenlemeleri yıllar değil aylar içinde nasıl yapacağını öğrenmeyi. Herhangi birimizin, müşterilerin satınalma güçlerinin daha önceki seviyelere dönmesini bekleyebileceğimiz konusunda emin değilim –  şimdi maliyetler ve satınalma gücü arasındaki bu yeni denge için hazırlanmak zorundayız. Yalın konuşma dilinde bu, pazardaki yeni hedef fiyata göre ayarlama yapmak demektir.

Diğer taraftan, bu durum, bu yeni taban seviyeden satışları artırmak ve dolayısıyla gelecek için işlerin sürdürülebilirliğini sağlamak amacıyla altyapılar oluşturmak için, iş modelinizin temelini ve çalışanlarınızla toplumsal bir anlaşmayı yeniden tanımlamak için hayatta bir sefer karşılaşılacak bir andır. Bu durgunlukta farklı olan şey, çoğumuzun finansal açıdan geçmişe göre daha fazla bilgili olmamızdır, genellikle kendi evlerimize sahibiz ve kendi kredilerimizi, ipoteklerimizi, emekliliğimizi vb. yönetiyoruz.  Ve bu kriz yayıldıkça iş dünyası ve finansın gerçekleri hakkında çok daha fazlasını öğreniyor olacağız. Bu, çalışanlarınızla açık ve dürüst bir iletişim içinde zor seçimlere göğüs germeyi kolaylaştırabilir.

Bu boyutta bir düzenleme yapmanın bildiğim tek yolu yalını kullanmaktır. Onu, genellenmiş bir maliyet azaltma aracı olarak değil, tedarik zincirlerinizi, ürünleriniz ve hizmetleriniz için bu yeni belki %30 daha düşük hedef fiyatı karşılayacak şekilde baştan-sona yeniden tasarlamak için bir temel olarak kullanmak. Tesco’nun en iyi tedarik zincirlerinin bugün yaptığı gibi eğer her bir market ürünü bir hafta içinde üretilir, sevkedilir ve satılırsa, elde edilen tasarruflar bu hedefi kolaylıkla karşılayacaktır. Eğer her bir otomobil tedarikçisinin tedarik zinciri hammaddeden montajı yapılmış ürüne bir yıla yakın bir süre yerine bir ay içinde hareket ediyorsa, böylece bu hedefi karşılamaya doğru uzun bir yol katedilmiş olacaktır. Eğer hastaneler mevcut tesislerinde şu anki hasta sayılarının iki katı hastaya hizmet verebilir hale gelirlerse, bu hedefe varmamızı sağlar. Eğer yönetim sadece nasıl yapılacağını görebilirse, ekonominin her sektöründe benzer iyileştirmeler mümkündür.

Üstelik gerçek baştan-sona fırsatları aramak, mevcut çalışanlarınızı işten çıkarmak yerine onlarla daha fazlasını yapmanız için bir çok ilave imkanlar da ortaya çıkaracaktır. Yalın tedarik zincirleri çalışır, çünkü faaliyetler sıkı bir şekilde birbirleri ile eşzamanlıdır ve müşteri talebi ile sıkıca hizalıdır. İşleri dışarıya taşerona vermek ve tedarik zincirlerini genişletmek yerine içeride kendi kaynaklarımız ile yapmak gelecek için daha doğru bir strateji olabilir.

Saygılarımla,

Daniel T. Jones